Wet Maatschappelijke Ondersteuning
De Wet Maatschappelijke Ondersteuning (WMO) is er voor mensen die hulp of zorg nodig hebben om zelfredzaam te blijven of om mee te kunnen blijven doen aan de maatschappij. Het gaat hier vooral om mensen met een lichamelijke of verstandelijke beperking, een chronische ziekte of psychiatrische aandoening, om ouderen en verslaafden. Zowel qua inhoud als wat betreft de werkwijze is de WMO erg in ontwikkeling.
Waar de WMO voorheen met name vervoersvoorzieningen, woonvoorzieningen en rolstoelen omvatte, behoren nu ook bijvoorbeeld thuisondersteuning, beschermd wonen, dagbesteding, maatschappelijke opvang, vrouwenopvang en de bestrijding van huiselijk geweld tot de WMO.
Niet alleen is het werkveld van de WMO de laatste jaren sterk uitgebreid, ook de werkwijze is sterk veranderd. Vroeger vroeg iemand een voorziening als oplossing aan voor een concreet probleem. Die voorziening werd toegekend of afgewezen.Tegenwoordig wordt in een zogeheten 'keukentafelgesprek' uitgebreid bekeken en besproken welke oplossingen in de betreffende siuatie benut kunnen worden zijn. Een maatwerkvoorziening is nog steeds een mogelijkheid, maar een oplossing kan ook uit het eigen netwerk komen of kan een algemene voorziening zijn.
Gemeentelijke verantwoordelijkheid
De zorg voor mensen, die op een of andere manier hulp en/of ondersteuning nodig hebben, is niet alleen een zaak van de hulpvrager en zijn sociale netwerk. De gemeente heeft hierin een belangrijke verantwoordelijkheid: via gebiedsteams kan een beroep op hulp worden gedaan. Ook instanties als woningbouwverenigingen, zorginstellingen, zorgverzekeraars en zorgverleners als huisartsen, wijkverpleging en niet te vergeten mantelzorgers spelen een belangrijke rol bij deze hulp.
Een goede afstemming van deze instanties en hulpverleners is noodzakelijk om de zelfredzaamheid en participatie van de hulpvragers te bevorderen.